افــتــاده راه قـــافـــلـــۀ آبـشــارهــا            بر سرزمین فاصله‌ها، شوره زارها

افـتـاده راهـشان به زمینی که سالها            مانده است تشنه بر قدم چشمه سارها

باید که فیض آب نصیب زمین شود            تا شـاخـه‌های خشک بگـیرند بارها

دستان مسـتـجـاب همین خانواده را            این خاک دیده است نه یک بار، بارها
این خاک دیده است که دارا شدند از            دریـای فـیضشان همه، حتی ندارها
این خاک دیده است که دریا رسید وبعد            عـزّت گـرفـت کـربـبـلا در دیارهـا
دست زلال حـضرت دریا اگر نبود            پـوشـانـده بـود آیـنـه‌هـا را غـبـارها
مـا بـهـتـر از قـبـیـلـۀ دریا نـدیده‌ایم            قـربـانـشان شود همه ایل و تـبـارها
اما شکست حرمت دریا در این زمین            اما گـرفـت قـلـب زمان از هـوارها
این خاک شاهد است به جای زلال آب            افـتـاد در مــراتـع گــنـدم شــرارها
این خاک دیده است که نی ها مکیده‌اند            از پــاره‌هـای حـنـجــره آبِ انـارها
این خاک دیده است که از برگ لاله‌ها            غـارت شدند لالـه و هم گـوشوارها
پا مال شد مسیر نفـس های تـشنه‌ای            با نـعـل‌هـای تـازۀ مرکـب سـوارها
روئید لاله‌ها به سر نیزه‌های سرخ            مانده است در زمین تن بی‌جان یارها
وقت عبور فصل زمستان رسیده است            وقـت شـکـوفـه دادن در اقــتـدارهـا
با اقتدار، مرگ شروعی دوباره است            پس جـسـتجـو کـنـید مرا در بهارها